Het is zo rond 15.000 voor Christus. Johannes en Anna trekken samen met de rest van hun familiegroep rond om voedsel te vinden. Ze zijn net op een nieuwe plek aangekomen, en verblijven in een mooi zelfgemaakt hutje. Johannes jaagt voornamelijk samen met de andere mannen op mammoeten en andere dieren voor vlees. Anna trekt er elke dag gezellig samen met de andere vrouwen op uit om eetbare planten, vruchten en noten te verzamelen. Het is een extra bijzondere tijd, want Anna is zwanger. En vandaag is de dag dat hun baby geboren gaat worden… Graag deel ik dit bijzondere verhaal.

Anna voelt het aan alles: vandaag is de dag. Ze is onrustig en heeft krampen in haar buik. Deze krampen komen regelmatig opzetten en verdwijnen dan weer. Anna vindt het erg spannend, want dit gevoel in haar lichaam kent ze niet. Haar moeder ondersteunt haar en vertelt haar dat het goedkomt. Ze masseert Anna, waardoor ze iets meer kan ontspannen. Ook de andere vrouwen uit het dorp komen kijken of ze iets kunnen doen. Ze helpen Anna in verschillende houdingen om de krampen minder oncomfortabel te maken. Het liefst blijft Anna zelf heen en weer lopen. Dat voelt het fijnst, waarom weet ze ook niet precies. Johannes komt terug van het jagen en voegt zich ook bij de groep. Hij vraagt hoe het gaat en of hij iets voor Anna kan doen. Maar het is even goed zo.

Na een tijdje wordt het Anna toch te druk en zegt ze tegen Johannes dat ze een rustig, veilig plekje wil opzoeken. Om zich te kunnen concentreren op de komst van de baby. Samen met Johannes zoekt ze een rustig bosje uit en hurkt daarachter. Ze voelt dat dat nu de fijnste houding is, ook voor de baby. De bevalling verloopt soepel: de krampen komen steeds vaker en Anna voelt hoe de baby verder naar beneden zakt. De krampen worden heviger en heviger, maar door haar kalme ademhaling, kan Anna goed met dit gevoel omgaan. Ook blijft ze rustig doordat Johannes bij haar is en haar beschermt. Ze voelt zich veilig.

Totdat hij tussen twee weeën in plotseling wegloopt. Hij wil een schapenvachtje halen, waar Anna op kan zitten en de baby op geboren kan worden. Maar dat weet zij niet… Ze kijkt geschrokken op en voelt zich alleen gelaten. De paniek slaat toe. Wie moet haar nu beschermen?! Dan hoort ze geritsel in de struiken voor zich. Ze kijkt voorzichtig over het bosje heen -voelt een scherpe pijn in haar buik, auw!- en ziet een enorme sabeltandtijger aan komen sluipen. Haar ogen worden groot, ze zakt weer naar beneden en de krampen in haar buik doen ineens veel meer pijn. Wat moet ze doen? Vluchten? Vechten? Dit kan nu niet, ze is aan het bevallen! Dan stoppen de krampen plotseling en voelt Anna zich super alert. Klaar om te vluchten…

Maar ineens hoort ze een keiharde brul. Voorzichtig kijkt ze weer over het bosje heen en ziet nog net hoe de sabeltandtijger hevig bloedend en kermend van de pijn wegrent. Een stukje verder opzij ziet ze Johannes met een geschrokken blik en speer in zijn hand staan. Ze begint te huilen en Johannes rent naar haar toe. Hij stelt haar gerust en zegt dat het hem spijt, dat hij haar niet meer alleen laat vanaf nu. Anna valt hem in de armen en wordt meteen weer wat rustiger. Johannes streelt haar en fluistert dat alles goedkomt en dat ze het zo geweldig doet.

Langzaamaan voelt Anna zich steeds rustiger en veiliger. Ze voelt hoe de krampen terugkomen en langzaam weer in kracht toenemen. Johannes gaat voor het bosje van Anna staan om haar te beschermen en tijgers en andere wilde dieren geen kans meer te geven. Anna kan zich weer naar binnen richten en terwijl ze gehurkt zit, voelt ze opnieuw hoe haar baby verder en verder naar beneden zakt. Enkele momenten later komt het prachtige kindje van Anna en Johannes dan heerlijk kalm ter wereld op het fijne schapenvachtje dat Johannes klaargelegd heeft…

En, herken je er iets in? Waarschijnlijk wel. Want hoe lang geleden dit ook was, de principes werken nu nog precies hetzelfde!
Ontspanning en focus zorgen voor een soepele bevalling.
Andersom zorgen angst en stress voor spanning, wat weer voor pijn en een tragere bevalling zorgt.
Wij hoeven gelukkig niet bang te zijn dat er ineens een tijger voor onze neus staat, maar er zijn genoeg andere mogelijke triggers die angst of spanning veroorzaken en je uit je bevalroes halen, zoals bij Anna. Denk bijvoorbeeld aan veel mensen om je heen, veel gepraat, (plotseling) felle lampen of iemand die ineens onaangekondigd aan je zit. Je spieren verkrampen als je gespannen bent, zo ook je baarmoederspieren. Hierdoor worden de weeën pijnlijker en vertraagt de ontsluiting.
Je oerbrein denkt dat je in gevaar bent en wil de bevalling stoppen, zodat je kunt vechten of vluchten naar een veiliger plekje. De aanmaak van het hormoon adrenaline zorgt hiervoor en werkt de bevallingshormonen oxytocine en endorfine tegen. Ook hierdoor vertraagt de ontsluiting en ervaar je waarschijnlijk meer pijn. Endorfine is immers onze natuurlijke pijnbestrijder.

Hoe zorg je er dan voor dat je je niet laat afleiden door die tijger? Hoe blijf je ontspannen en gefocust? Je kunt hier zelf veel in doen, maar net als in het verhaal van Anna en Johannes speelt jouw partner daar ook een enorm grote rol in! Het is tijdens de bevalling zijn taak om jou te beschermen, om jou in je bevalroes te houden. Hij moet eigenlijk nog steeds ‘vóór jouw bosje’ gaan staan. Wat concreet betekent dat hij weet wat jij belangrijk vindt en het eerste aanspreekpunt is voor de zorgverleners. Dat hij in het ziekenhuis zijn stoel tussen jouw bed en de deur zet (i.p.v. deze laat staan tussen het bed en het raam). En dat hij de ruimte waarin jij bevalt zó aanpast dat jij er een veilig, comfortabel plekje hebt, net zoals Johannes deed met het schapenvachtje.

In de hypnobirthing cursus krijgen jullie de concrete handvatten om een topteam te vormen tijdens de bevalling. Zodat je kunt bevallen zonder tijgers en optimaal het natuurlijke, autonome bevallingsproces kunt volgen!